E ITALIA DIXO NON A BERLUSCONI

A derrota de Berlusconi, na recente consulta plebiscitaria, a pesar da crecente impopularidade do primeiro ministro, trouxo dúas sorpresas. A primeira delas foi a constatación de que, superando o nivel constitucional do 50 por cento, validou a consulta, e a segunda, a derrota das decisións do goberno pola inédita maioría do 95 por cento de media, nas catro cuestións propostas. Como se sabe, hai 16 anos que non se obtiña o quórum mínimo para anular unha lei ou decisión gobernamental.

Aínda que, dende o ollar da actualidade política, a masacrante vitoria da oposición sexa a de non á inmunidade –ou mellor, non á impunidade– de Berlusconi e dos seus ministros, os outros puntos da consulta golpean profundamente os postulados do neoliberalismo, sobre os que Berlusconi estableceu o seu poder.

O pobo dixo non á acelerada privatización da auga, pechando o paso á ampliada explotación dos recursos hídricos polas sociedades capitalistas, algunhas delas probabelmente estranxeiras, da mesma forma que se manifestou contra a enerxía nuclear.

Aínda que perdese, por dúas veces, a dirección do goberno cara a esquerda, é innegábel que a vida política italiana se desenvolveu, desde 1964, cando o poderoso e sospeitosísimo empresario gañou a súa primeira elección, en torno a Berlusconi. Non se discutían os proxectos de goberno, nin os fundamentos ideolóxicos da esquerda. A vida política oscilaba entre os berlusconianos e a esquerda. E Berlusconi administraba os intereses mafiosos do sur

cos altos intereses empresariais do Norte, reunidos en torno á Lega Lombarda, de inspiración separatista e neofascista.

O populismo é unha vella doenza italiana, e ten as súas raiceiras na vella república romana. Foi intelixente o expediente dos patricios, o de permitir o xurdimento de movementos desa natureza, a fin de servir de alivio ao inconformismo das masas –até certo punto. Houbo, no entanto, tanto á esquerda como á dereita, movementos dalgunha densidade, vencidos ben polas armas, ben pola reacción do propio pobo. O fascismo de Mussolini foi un deses movementos, máis serio polas condicións históricas que favorecían o ascenso da dereita, e tamén pola formación intelectual e ideolóxica do duce, fillo dun traballador socialista e dalgunhas letras, que lle deu o nome de Benito en homenaxe a Juárez, o revolucionario mexicano. Juárez morrera once anos antes do nacemento do líder italiano. É inmensa a distancia entre Mussolini e Berlusconi, o que dá a razón a Marx: as cousas acontecen primeiro como traxedia e, máis tarde, como farsa. Aínda que para Croce, Mussolini non pasou dun “pallaso”, a quen o rei entregara o poder, o duce era discreto no seu comportamento persoal e estaba protexido polo sistema totalitario, que preservaba a súa privacidade.

A derrota de Berlusconi é unha oportunidade para que os demócratas de esquerda atopen un proxecto común de poder.

Deben partir da dura realidade de que non foi o comportamento pervertido de Berlusconi o que promoveu a súa caída de popularidade e, probabelmente, o substraia do goberno de aquí a unha semana. O seu desprestixio é resultante da espantosa situación económica do país, que, á súa vez, débese ao neoliberalismo que está en dramática decadencia en todos os países que o inventaron e nos cales os gobernos que o sustentaron, dos Estados Unidos a Grecia, pasando pola Francia de Sarkozy, a España de Aznar e Zapatero, a Italia do astuto Berlusconi.

Italia e os seus veciños só terán estabilidade política se avanzan nas reformas, algunhas delas sinalizadas polo recente referendo. Unha esmagadora maioría dos italianos optou por máis estado e menos mercado, por máis empregos e menos lucros das empresas privadas. Mais a esquerda, no noso tempo, ten actuado como se o seu camiño ao poder teña que pasar necesariamente pola dereita.

Traduzido para galego por

Manoel Santos

ALTERMUNDO.org:

http://www.altermundo.org/wp-content/themes/rt_terrantribune_wp/images/altermundo2pdf/altermundo69.pdf

A SEMENTE DO MEDO

Os Estados Unidos celebran a morte de Bin Laden, e un ex-embaixador brasileiro considerouna “espectacular”.

É mellor ver a morte de calquera home, bo ou malo, como a morte de parte de nós mesmos. Como no fermoso poema en prosa de Donne, “any man’s death diminishes me, because I am involved in mankind, and therefore never send to know for whom the bell tolls; it tolls for thee”. A morte de calquera home diminúeme, dixo o poeta, porque son parte da Humanidade, e, por iso, non pregunte por quen dobran as campás; dobran por vostede. Todos nós morremos un pouco, cando as Torres Xemelgas caeron abaixo, e todos nós morremos case diariamente cos que caen e caeran en Palestina, en Iraq, en Afganistán, en Costa de Marfil, no Realengo, en Eldorado dos Carajás, na Candelária e nas favelas brasileiras.

Os americanos conmemoran nas rúas a morte de bin Laden, mentres nos países musulmáns outros oran polo home que consideran mártir. Como parte da Humanidade, se cadra non nos conviría a euforia pola execución sumaria de Bin Laden, nin a consternación pola súa morte. Os atentados de Nova York –nunca asumidos de forma explícita polo saudita– foron un crime brutal contra a Humanidade, como todos os actos de terrorismo ao longo das dúas últimas décadas. Mais a vinganza exercida polos comandos norteamericanos non pode ser aplaudida. Foi un acto de guerra, cometido contra a soberanía de Paquistán, desde o intre mesmo en que ao goberno de Islamabad non lle foi solicitada autorización previa para a operación –segundo informou o director da CIA, Leon Panetta.

Iso lévanos a outra lectura de John Donne: non pregunte que pobo foi prexudicado pola intervención militar norteamericana. Todos nós fomos prexudicados, non só por esa operación bélica e pola agresión a Libia, mais tamén, no pasado, pola intromisión, política, militar, económica, das elites que controlan o goberno de Wáshington, desde a guerra de anexión de territorios soberanos de México, promovida polo presidente Polk, en 1846. México perdeu a metade do seu territorio, e os Estados Unidos gañaron máis dun cuarto do que xa ocupaban no norte do hemisferio. Esa vitoria excitou a voracidade imperialista dos Estados Unidos, máis tarde explícita no fundamentalismo do “Destino Manifesto”.

Debemos ser cautelosos cando procuramos entender o momento actual. Comentaristas internacionais, baixo a calor destas horas, tentan pensar nas consecuencias inmediatas, e os hai que discuten se o home morto en Abbottab –o nome da cidade é un homenaxe ao xeneral James Abbott, que serviu nas forzas de ocupación da India no século XIX– é mesmo Bin Laden –que comezou a súa vida de combatente como aliado dos norteamericanos contra os soviéticos, no Afganistán dos anos 80. Fose el, ou non, importa pouco. Osama era só un símbolo, na clandestinidade imposta polas circunstancias. O que importa, e moito, é o que acontecerá non nos próximos días, que serán de pausa e perplexidade, mais sobre todo nos vindeiros meses e anos.

O perigo maior é o de que o conflito actual, iniciado coa ocupación de Palestina por Israel, mude realmente nunha guerra declarada entre os países capitalistas occidentais, que se identifican como cristiáns, e os musulmáns. Quen definiu a agresión como cruzada foi Bush, ao afirmar que Deus o convocara a matar Sadam. E conforme o libro clásico de Essad Bey, todos os movementos no Oriente Medio, entre eles a ocupación xudaica de Palestina, fanse na procura da posesión do seu petróleo. No pasado, o saqueo facíase en nome da “civilización” e, hogano, faise tamén en nome da “modernidade”.

No fondo do xúbilo, hai sementes de medo. Ese medo é moito máis poderoso do que foi o saudita, de 54 anos e, segundo informacións non desmentidas, a un tempo amigo e socio dos Bush nos negocios de petróleo.

Traduzido para galego por

Manoel Santos

ALTERMUNDO.org:

http://www.altermundo.org/a-semente-do-medo/

A LÓXICA E A LAMEIRA

A eclosión da intelixencia na Grecia do século V parece consumir case toda posibilidade de raciocinio da especie humana. Sendo así, sempre nos valemos da experiencia intelectual daquel tempo, que os árabes gardaron e devolveron a Europa. Non é difícil atopar períodos de eclipse da lóxica e da ética no curso da Historia.

Nos nosos días, personalidades políticas, maiores ou menores, din cousas que só podemos atribuír á carencia intelectual ou a un pervertido insulto á ética, cando non á converxencia das dúas situacións. A propósito de Libia, repítese a vella táctica dos dominadores de perverter as palabras, de torcer a semántica, para facer do correcto, algo errado; e do errado, algo correcto.

O goberno de Gadafi fixo o que todo goberno –de dereitas ou de esquerdas, ditatorial ou democrático– ameazado fai: reaccionou coas forzas das que dispuña. A reacción era proporcionada á sublevación: no inicio, de natureza só policial. Coa escalada da rebelión armada, aparentemente xusta, contra o goberno unipersoal e arbitrario de Gadafi, a violencia da represión tamén medraron.

Os americanos, franceses e ingleses decidiron pedir ao Consello de Seguranza autorización para arrasar a Gadafi. O Consello, coa abstención dos BRIC e de Alemaña, autorizou medidas limitadas á zona de exclusión aérea. Os bombardeos, segundo denuncias respectábeis, teñen sido indiscriminados, tal como aconteceu en Iraq, durante moitos anos, e teñen matado mulleres, nenos e anciáns indefensos.

Intelectuais destacados, mais tamén simples persoas do pobo, mostran indignación contra esa agresión á lóxica da linguaxe. A fin de evitar que os civís sexan ametrallados, bombardéanse as cidades; contra as ametralladoras de Gadafi, dispáranse os mísiles Tomahawk, ao custo de 600.000 dólares cada un. Ao masacre se lle dá o nome de “protección”. Esa distorsión do sentido dos vocábulos é apuntada por observadores no mundo enteiro.

Le Monde publicou un “pequeno dicionario” para entender esa linguaxe disimulada, producida polo sitio web Acrimed. Non se fala de “guerra”, senón de “resposta”, como se Libia agredise algún dos “aliados” e as operacións tivesen carácter defensivo, e non ofensivo; úsase o termo francés “frapper”, para os ataques, cando frapper significa máis tocar, que golpear (“frapper” unha bóla en xogo no fútbol, “frapper” a porta); outro termo usado é o de “frappes non ciblées”, para disimular os bombardeos ao azar, ou sexa, sen obxectivos definidos, ou sexa, para diseminar o terror.

Outra distorsión é chamar “gadafistas” ás tropas do goberno de Trípoli, en lugar de designalas como simplemente tropas leais, en contraponto ás tropas rebeladas. O secretario xeral da OTAN, Andrés Rasmussen, dixo que a resolución da ONU prevé o embargo de armas, e que o deber da Alianza é protexer os civís, non de armalos, como queren Obama, Hillary Clinton, Sarkozy e Cameron.

O presidente dos Estados Unidos comeza a afrontar a oposición do Congreso, polo premura con que determinou a acción militar contra a Libia, sen autorización parlamentar. Mesmo se a operación fose consentida polo Consello de Seguranza da ONU, o emprego de armas e tropas necesitaba da ratificación previa do Congreso. Obama violou a Constitución (art.8, n. 11) e, en tese, tornou en obxecto puníbel dun proceso de impeachment.

A derrota de Sarkozy en Francia é un claro recado do inconformismo dos franceses. En Inglaterra, coas manifestacións de protesta, os cidadáns non admiten que haxa cortes nos gastos sociais, mentres se financian operacións de guerra. Marrocos, que é para Francia como Israel para os EUA, apoia os bombardeos. Os saarauis son os seus palestinos.

Sen a axuda da ética, esa compañeira inseparábel da lóxica, Obama e seus aliados comezan a esvarar na lameira.

Traduzido para galego por

Manoel Santos

ALTERMUNDO.org:

http://www.altermundo.org/libia-a-loxica-e-a-lameira/